Kultna knjiga “Kriminal koji je izmenio Srbiju” novinara Vojislava Tufegdžića, na osnovu koje je kasnije i sniman film tokom 1994-95 “Vidimo se u čitulji” zaokuržila je epohu procvata kriminala u Srbiji, vremenu kada su sitni kriminalci i šverceri bili “srpska elita”, a uličari ugledni građani.
Film je objavljen 1994. godine, u produkciji “B92”, a ostao je upamćen kao film za vrijeme čijeg snimanja je poginulo najviše njegovih aktera.
Prije 1993, kada je Janko Baljak počeo snimanje filma, od žestokih beogradskih momaka tog doba koji su htjeli sve, sad i odmah, već su bili ubijeni Romeo Savić, Dejan Marjanović Šaban, Slaviša Pavić Pirke i Aleksandar Knežević Knele.
Romeo Savić
Jedan od takozvanih kraljeva beogradskog podzemlja tvrdio je da nije kriminalac jer prodaje samo drogu otetu od dilera koji su radili za policiju.
Romeo Savić bio je jedan od onih momaka koju su devedesetih godina važili za “kraljeve podzemlja”, ali za razliku od većine svojih drugova po oružju, on nije pristajao da ga zovu kriminalcem.
Na pitanje Vojislava Tufegdžića i Aleksandra Kneževića, autora kultnog filma “Vidimo se u čitulji” i knjige “Kriminal koji je promjenio Srbiju”, kako bi onda objasnio to što radi i šta zapravo jeste, odgovorio je:
“Nisam kriminalac, već čovjek koji mora da radi neke stvari. Ne privlače me velike pare i zato sam normalan. Ali, para imam, a ako Bog da, imaću ih i više”.
Okolnosti smrti Romea Savića nikada do kraja nisu razjašnjene – u tri sata poslije ponoći 8. novembra 1994. godine dobio je na pejdžer poruku da se javi dvjema djevojkama.
U četiri sata je izašao, u šest je nađen mrtav pred vratima svog stana. Jedna od potpisanih djevojaka tvrdila je da nikakvu poruku nije slala…
Imao je 24 godine.
Zvanična verzija bila je da je smrt nastupila poslije tableta kojima je htio da neutrališe dejstvo kokaina. Podzemlje je vjerovalo da su mu se osvetili policajci dileri.
Mihajlo Divac
Bokser s Novog Beograda bio je jedan od nezaustavljivih kriminalaca, koji je napadao i kada je u njega bio uperen pištolj. Usmrtio ga je hitac u leđa 12. februara 1995.
Svi koji su znali Mihajla Divca, rođenog 1967. godine, kao jednu od njegovih glavnih osobina isticali su – srčanost. Kada mu je zatvorski stražar obećao batine, Divac je istog trenutka skočio na njega i udario ga. Nije htio da ga pusti ni kad su pendreci ostalih čuvara počeli da pljušte po njemu.
“Reagovao sam kad je on mene pogledao, onako provokativno”, opisao je svoje ranjavanje Mihajlo Divac u “Vidimo se u čitulji” i dodao:
“I onda sam ustao i krenuo prema njemu. I on je ustao. Ja sam napravio dva-tri koraka, a on je pucao u mene sa četiri-pet metara. Prvi metak me je pogodio u stomak, ja sam i dalje išao. Srugi metak mi je prošao kroz ruku i stomak, i dalje sam išao prema njemu. Tada sam mu rekao: ‘Mali, nabiću ti tu utoku u dupe, razumiješ’. Šta sam trebao? Ovaj me upucao, i šta sam ja trebao?”
Kasnije je još kazao:
“To je njegov poraz, ne moj. Nikad ne bih pucao u nenaoružanog čovjeka. Ja veoma držim do kodeksa. Sramota je to što je uradio, ali ga razumijem, mnogo se uplašio”.
Mladić koji je pucao u Divca imao je 19 godina i zvao se Luka Bojović.
Dejan Marjanović Šaban
Dejan Marjanovic Šaban ubijen je 18. oktobra 1994. godine. Njega je hicima iz revolvera ubio Aleksandar Paunović poznatiji kao “Mali Paun”.
Paunović, tada petnaestogodišnjak, pucao je u Marjanovića ispred ulaza u zgradu u kojoj je živio u Bulevaru revolucije. Sedmog dana poslije ubistva Paunović se predao policiji.
Govorilo se po beogradskom podzemlju, da je Mali Paun ubio Šabana samo da bi se pokazao većima od sebe. Šaban i Mali Paun su bili kumovi. Marjanovićevi prijatelji tvrdili su da je ubistvo bilo naručeno, ali je Paunović na suđenju ispričao da ga je Marjanović maltretirao i primoravao da za njega obavlja neke poslove.
Slaviša Pavić Pirke
U trenutku kada je 16.08.1993. godine počelo da se puca u bašti FK “Bežanija”, Slaviša Pavić Pirke je sjedio pola metra od poznatog glumca Dragana Nikolića Gagija, sa desne strane, dok se sa lijeve strane nalazila konobarica.
Ona i Pirke su odmah pogođeni. Pucnjava u kojoj je ubijen Pirke, mogla je da bude jedna od najkrvavijih obračuna u beogradskom podzemlju.
Samo pukim slučajem nije bilo više mrtvih, i ako je svako od deset ranjenih mogao da pogine. Napadači nisu otkriveni, a pucali su iz “kalašnjikova”,”škorpiona” i pištolja.
O Pirketovoj pogibiji pričao je i Kristijan Golubović, koji je konstatovao: “Jedan Pirke morao je biti ubiven, samo ako se deset ljudi rani”, i time donekle objasnio da su napadači smišljeno napravili sačekušu u kafiću, i ranili nedužne ljude.
Bane Grebenarević
Momak sa vrelog beogradskog asfalta volio je da puca na protivnike, pa je i stradao u sačekuši na Bežanijskoj kosi 27. marta 1996. godine.
Imao je 20 godina kad je Tufegdžiću i Kneževiću rekao: “Čitam da je jedan beogradski kriminalac izjavio da nema nikog u gradu ko može da ga pobijedi u tuči ‘na ruke’. Mora biti da on živi u Konanovo doba. Ja se nikad nisam potukao. Dok on bilduje, ja vježbam u streljani”.
Jugoslovenska fudbalska reprezentacija igrala je 27. marta 1996. sa Rumunijom kada je Grebenarević izašao iz zgrade u kojoj su mu živjeli roditelji, u Ulici “Stojana Aralice” na beogradskoj Bežanijskoj kosi, i zajedno sa Šubarom sjeo u svoj crni “korado”.
Čim je auto krenuo niz ulicu, odjeknuli su rafali. Napadači su pripucali iz dva pravca, najvjerovatnije iz “kalašnjikova”. Ispaljeno je više od 40 metaka, tako da žrtvama nisu pomogli panciri koje su imali na sebi.
Ostao je poznat kao najmlađi akter filma i po svojoj izjavi:
“Obični smrtnici. To, pa to su normalni ljudi, koji, ovaj, žive jedan, kako da kažem, normalan život, razumiješ. A mi ih nazivamo obični smrtnici, zato što, što, kažem da to što mi doživimo u jednom danu, oni ne dožive za cijeli svoj život. Znači nema šanse oni nikad da dožive ni toliko uzbuđenja ni razočarenja, ni ljepote, ni ružnih stvari u cijelom svom životu, koliko mi doživimo u jednom danu”.
Goran Vuković Majmun
Vođa “voždovačkog klana” je 1986. u Frankfurtu ubio Ljubomira Magaša. Likvidiran je 12. decembra 1994. godine.
Goran Vuković, rođen 1959, u istoriju srpskog podzemlja upisao se 10. novembra 1986. kada je u Frankfurtu ubio Ljubomira Magaša, zvanog Ljuba Zemunac, jednog od balkanskih kraljeva kriminala. Narednih pet godina Vuković je proveo u zatvoru, a 1991. vratio se u Beograd. U naredne tri godine preživio je nekoliko atentata koji su tumačeni kao osveta.
Izvršioci petog atentata na Gorana Vukovića (iza leđa ga zvali “majmun” zbog vještine kojom je u mladosti preskakao balkone i upadao u stanove) bila su dva policajca koji te večeri nisu bili na dužnosti.
Ovaj slučaj nikada nije razjašnjen i ostalo je nepoznato da li su ih angažovali Zemunčevi prijatelji, neki drugi kriminalci ili Državna bezbjednost.
Vuković je po povratku u Beograd, prema autorima filma “Vidimo se u čitulji”, mjesečno zarađivao od 50.000 do 100.000 maraka od “kombinacija” u Evropi i toliko u Srbiji!
Bojan Petrović
Reketaš, pljačkaš i narko-bos izrešetan je na uglu “Brankove” i “Carice Milice” u Beogradu 28. februara 1998. godine.
“Kad su Jugoslaviji uveli sankcije i zatvorili granice, nove generacije više nisu imale priliku da vide svijet. Suženih vidika i provincijalne svijesti, potpuno su uništile ono viteško što je postojalo u podzemlju”, ovako je otprilike tvorcima filma “Vidimo se u čitulji” govorio Bojan Petrović, rođen 1962. godine, jedan od ondašnjih “crnih bisera”.
Nešto poslije ponoći 28. februara 1998. braon “jaguar” s kotorskim tablicama zaustavio se na semaforu na uglu “Carice Milice i “Brankove”. S kraja kolone automobila koji su čekali zeleno, uz škripu guma, izletio je “fijat” bez registarskih oznaka i stao pored “jaguara”.
Dva nepoznata mladića izrešetala su vozača i suvozača u njemu, a onda dali gas i sjurili se ka Novom Beogradu. Tako su ubijeni Bojan Petrović i njegov drug Zoran Bogdanović Kepa.
Ovako je Bojan pričao o nekima od svojih poslova:
“Lično sam pregovarao sa vlasnicima grčkog restorana ‘Bahus’, ali oni nisu poslušali moj prijedlog. Ušli smo u restoran u subotu uveče, kad je bio prepun. Počeli smo da polivamo benzinom i odmah su se predomislili i plaćali su nam 25 odsto”, rekao je Petrović.
Aleksandar Knežević Knele
Jedan od najpoznatijih kriminalaca devedesetih pronađen je mrtav u “Hajatu” 28. oktobra 1992. godine.
Kad je 28. oktobra 1992. godine ubijen, njegovi prijatelji su objavili 162 čitulje! Njegovo tijelo nađeno je u apartmanu tada najluksuznijeg hotela u Beogradu.
Aleksandar Knežević je u trenutku smrti imao u džepu 5.000 maraka gotovine i na sebi zlata u vrijednosti od 80.000 maraka. Tufegdžiću i Kneževiću njegov otac rekao je:
“Niti mi je sin bio kriminalac, niti se bavio reketom. Kamo sreće da se bavio! Nije bio siledžija”.
Zapisali su i riječi jednog inspektora MUP-a:
“Kneževićev otac napada policiju da ga je ubila, tvrdi da mu se sin nije bavio kriminalom. Nikada, međutim, nije objasnio otkuda njegovom sinu ‘porše’ vrijedan 80.000 maraka, novac da mijenja hotele… Možda je radio preko omladinske zadruge?”
Sobarica je u apartmanu 331 hotela “Hajat” pronašla Kneletovo nepomično tijelo, a obdukcioni nalaz pokazao je da je usmrćen s tri hica u glavu, te da je prije toga bio primoran da legne na pod.
Istraga je nepobitno utvrdila da je sam pustio ubice u sobu.
Bojan Banović
Bio je “žestoki momak” i član voždovačke ekipe, ubijen je 27. novembra 1994. godine. kada je imao 19 godina u obračunu sa pripadnicima klana sa Zvezdare. Ubistvo Banovića je bilo okidač za seriju sukoba između klanova.
Epilog rafala na beogradskom splavu te noći bilo je 20 ispaljenih metaka, jedan mrtav i troje teže povrijeđenih. Kobne hice ispalio je Goran Mrdeljić koji je u okršaju bio teško ranjen.
Bojanov otac je poslije tragedije tvrdio da njegov sin nije bio kriminalac, da su ga kukavice prvo tukle, a potom i pucali u njega s leđa.
U filmu “Vidimo se u čitulji”, Bojan se pojavljuje u društvu momaka sa Voždovca u ekipi Gorana Vukovića.
Sahranjen je 1. decembra 1994. godine i na njegovoj sahrani većina žestokih momaka je pustila suzu. Na grobu je bio i Goran Vuković koji je ubijen samo nekoliko dana kasnije, 12. decembra iste godine.
