“… Ja poštujem pokojnog druga Tita i svu njegovu borbu protiv Hitlera, Staljina, a i pape u Rimu (on je prvi državnik koga je papa u dvadesetom veku ekskomunicirao), ali ja kao istoričar moram da ocenim i njegove slabosti”
U pismu Slobodanu Miloševiću, juna 1989. godine, kojim mu zahvaljuje na odobrenju organizacije naučnog skupa o genocidu, pod pokroviteljstvom SANU, inače svojevremeno zabranjenog 1986. godine od tada aktuelne vlasti Ivana Stambolića u Srbiji, Vladimir Dedijer se osvrće na istorijsku ulogu Josipa Broza, posebno naglašavajući režimske pokušaje prećutkivanja istorije radi održanja prividne harmonije u međunacionalnim odnosima: “… Ja poštujem pokojnog druga Tita i svu njegovu borbu protiv Hitlera, Staljina, a i pape u Rimu (on je prvi državnik koga je papa u dvadesetom veku ekskomunicirao), ali ja kao istoričar moram da ocenim i njegove slabosti. Za ovu politiku skrivanja istine o gubicima srpskog naroda u Drugom svetskom ratu, a posebno u Jasenovcu, on nosi najveću odgovornost…”
Na tragične posledice skrivanja i falsifikovanja istorijskih činjenica ukazivao je i lord Dejvid Oven, britanski diplomata koji se, pored toga što je bio mirovni posrednik u poslednjem građanskom ratu na prostorima bivše Jugoslavije, bavio i genezom jugoslovenske međuetničke krize: “Ono što karakteriše raspad Jugoslavije nije samo žestok etnički sukob već i dvoličnost i laži koje su pratile to nasilje… To što je velikom broju ljudi u Jugoslaviji istina strana, delom je zasluga Titovog nastojanja da preradi istoriju rata u Jugoslaviji od 1941. do 1945. Taj rat je prikazan kao borba protiv fašizma ali se najveće borbe u Jugoslaviji nisu vodile protiv okupatorskihsila – Nemaca i Italijana – već između samih Jugoslovena. Posledice tog žestokog građanskog rata danas su očigledne.”
Dedijer, Oven i mnogi drugi, ipak kao da nisu najdetaljnijeslušali ono što je Tito govorio. U stvari, Tita je slabo ko slušao kad je govorio o svojoj opsesivnoj temi – očuvanju međunacionalnog mira. “Pazimo da uvijek bude jedinstvo među narodima, da nikad ne bude bilo kakvog favorizovanja jednoga na račun drugoga”, rekao je Tito u svom poslednjem govoru – na Kadinjači 1979. pred sto hiljada ljudi. Inače, bio je to prvi politički miting kome je prisustvovao autor ovog teksta. Na Kadinjaču je Tito došao iz Havane, sa Samita nesvrstanih, a posle Kadinjače je otišao u Klinički centar u Ljubljani. I to je bio kraj.
