U izdanju “Besjede” iz Banjaluke upravo se pojavila knjiga-poema Nenada Grujičića “Kozaro, sejo i pramajko”, a to se dogodilo baš u danima trajanja 52. “Brankovog kola” i tokom 51. Književnih susreta na Kozari, gdje je i ove godine nastupio Nenad Grujičić, inače rodom iz Potkozarja, iz Prijedora.
Dijelove poeme iz knjige-poeme “Kozaro, sejo i pramajko”, Grujičić je govorio na akademiji povodom svečanog otvaranja 51. Književnih susreta na Kozari u prijedorskom pozorištu i na tradicionalnom “Poetskom času” na Mrakovici, na Kozari.
“Sudeći po reakciji publike, po dužini gromoglasnih aplauza, poema je izvanredno primljena, doživljena emotivno i snažno, ostala doboko u srcima raznovrsne publike, i mlađe i starije. Inače, dio poeme ‘Kozaro, sejo i pramajko’ pojavio se tokom avgusta na dvije srednje strane beogradskih ‘Večernjih novosti’, a potom na sličan način u banjalučkom ‘Glasu Srpske’ i prijedorskom ‘Kozarskom vjesniku’. Već je to bila najava ekskluziviteta pjesničke tvorevine u našem jeziku. Pored ostalih, to je prepoznao urednik Nenad Novaković iz banjalučke ‘Besjede’ i odmah pozvao Grujičića da pošalje rukopis nove poeme”, saopštio je izdavač.
Pogovor knjige potpisuje Danijela Regojević, mlada pjesnikinja iz Banjaluke.
Ona kaže da jedan od najznačajnijih naših neomodernih pjesnika Nenad Grujičić, čija, pored ostalog, gorčina i britkost u bogatom jeziku i imaginaciji bude i održavaju sjećanje na zastrašujući dio srpske istorije, ne dozvoljava da nehaj i tuđi propagandni planovi zaključaju legendarnu Kozaru u zaborav.
“Grujičićeva nova poema je vezana za današnje vrijeme i sa opasnošću koja se nadvila nad srpskim narodom: okupacija sa gubljenjem slobode i identiteta. Pjesnik uočava istog nezasitog zavojevača i neprijatelja koji, iako dva puta poražen u dvadesetom vijeku, ponovo se približava našim predjelima i krajevima, livadama i rudnicima, kućnim pragovima i stolovima, bezobzirno želi da se domogne definitivne pobjede nad srpskim narodom na Balkanu: Huje vjetrovi, Kozaro, a strani režim/ opet dolazi na našu djedovinu i grunt,/ po skupu slobodu i žeženi otpor,/ po predačko junaštvo i svetu žrtvu”, navodi Regojevićeva.
I sam Grujičić se oglasio povodom izlaska knjige “Kozaro, sejo i pramajko” i nastupa na Kozari.
“Volim doći u svoj zavičaj. U Prijedoru sam završio osnovnu i srednju školu. Tih 12 godina ovjenčale su me apsolutnim čulnim senzacijama u smjeni godišnjih doba nad rijekama, Gomjenici i Sani u Potkozarju, a zatim u božanskim mirisima jele, smrče i bora na legendarnoj Kozari. U devetoj godini napisao sam prve stihove u Prijedoru, zapjevao o pčeli i cvijetu, a zatim stvorio i pjesmu o vilinom konjicu. Sa ove tačke vidim da su to bili ozbiljni prekognitivni zahvati moga mladog duha koji se tek bio pupoljio u maternjem jeziku”, naveo je Grujičić.
Dodao je da je sada ispjevao poemu “Kozaro, sejo i pramajko”, te da mu je cijelo biće došaptavalo da je tako moralo biti.
“Kozara je toponim koji označava biblijsku tragediju srpskog naroda u najezdi zla koje čovjeka čini njegovom prvom polovinom, a druga se nalazi u dobru koje ponekad pokaže svoje naivno lice. Poema ima podnaslov: O genocidu, zaboravu i slobodi. Ako zaboravimo, izgubićemo slobodu, a genocid se može ponoviti”, zaključuje Grujičić.
