Iako i vladajući i opozicioni političari iz Republike Srpske vole da se identifikuju sa aktuelnim premijerom Srbije, Aleksandrom Vučićem, a da kretanja na višestranačkoj sceni s ove strane Drine porede sa trendovima u matici, povodi za komparacije ove vrste prije se mogu pronaći na neočekivanoj adresi – u Crnoj Gori!
Doduše, takva sličnost nije na dnevnom redu zbog jučerašnje brutalne policijske akcije kojom je režim Mila Đukanovića rasturio mirne proteste u Podgorici. Ipak je u RS, bez obzira na velike (ne)svjesne napore dva bloka da zategnu odnose do te mjere da opšti rusvaj postane neminovan, apatija većine stanovnika tolika da još odolijevaju usijanim retoričkim egzibicijama onih za koje (ni)su glasali. Ovdje je riječ o nečem drugom – o činjenici da se Svetozar Marović profilisao kao svojevrsni prototip političara kakvi bi u dogledno vrijeme, kada maske počnu da padaju, mogli da postanu dominantni i na politički sukobljenim stranama u Srpskoj.
Jer, Sveto je fenomen. Ovom čovjeku broj dva unutar crnogorske vlasti, po svoj prilici, čovjek broj jedan, Milo Đukanović, već godinama testira strpljenje i izdržljivost. U istragama zbog kriminala u Budvi, tamošnji MUP je prvo uhapsio Marovićevog brata. Nedavno se iza rešetaka našla i Svetina kćerka. U proteklim danima u opticaju je pokušaj hapšenja Marovićevog sina, koji je ipak znao za jadac i sklonio se na vrijeme u Srbiju. Nije sporno, grad “na pjenu od mora” vjerovatno jeste oaza raznih vidova urbanističkog lopovluka, ali je krajnje groteskno kada mig za takva privođenja očigledno dolazi od čovjeka zbog kog je suvereni Montenegro postao prepoznatljiv po gliserima sa švercovanim cigaretama, kokainskim rutama sa Južnom Amerikom i pranju novca bjelosvjetskih tajkuna.
Ipak, najfrapantnija u svemu tome jeste činjenica da Sveto nijednim gestom nije reagovao na zaplet u kojem mu je čitava familija, osim supruge, strpana u bukagije ili je na putu da se u njima nađe. Marović, naravno, nije bio uzdržan zbog ideološke čistote, poput one iz priče Antonija Isakovića o partizanima koji su strijeljani zbog krađe kašike sira, a pogotovo ne zbog dubokih unutrašnjih preispitivanja kojima je, na osnovu bolne sudbine njegovog brata, takođe komuniste strijeljanog zbog prisvajanja nekog rashodovanog namještaja, Meša Selimović posvetio stranice romana “Derviš i smrt”.
Ne treba biti posebno lucidan i shvatiti da je Marović pokazao potpuno odsustvo bilo kakvog morala i ljudskog osjećanja za najbliže isključivo zbog straha od višedecenijskog ortaka u vlasti, ali još više zbog očajničke želje da ne bude istisnut sa dosadašnjeg mjesta u hijerarhiji. A kada njegovi budući pandani u RS, odavno “operisani” od velikih nacionalnih ciljeva ili insistiranja na socijalnoj pravdi, isključivo fokusirani na ogoljene lične interese, budu suočeni sa situacijama tipa “stani – pani”, krenuće Svetinim stopama.
Koje su, sasvim nesvjesno, ovjekovječene u blokbasteru “Titanik”, u antologijskog sceni u kojoj glavni negativac vadi dijete iz čamca za spasavanje i – sjeda na njegovo mjesto.
