Da bi se ISIS u potpunosti porazio, biće potrebno da se eliminišu njegovi izdanci i ogranci širom svijeta, a jedno od njegovih glavnih utočišta i ishodišta je Balkan, zahvaljujući zaostavštini Klintona, Buša Mlađeg i Obame, piše politikolog Aleksandar Pavić u autorskom tekstu pod nazivom “Potencijalna nova članica EU je trojanski konj džihada” za Fonda strateške kulture.
Tekst prenosimo u cijelosti:
“Četrnaestoro ljudi je uhapšeno 26. januara 2017. u racijama u austrijskoj prestonici Beču, i u Gracu. “Kao dio tekuće istrage osumnjičenih pripadnika terorističke organizacije ISIS, sprovedena je dugo planirana koordinirana akcija uz učešće 800 pripadnika policije,” izjavili su za austrijske medije članovi tužilaštva u Gracu. Osim stanova, racija je obuhvatila i neregistrovane džamije. ISIS je skraćenica za džihadističko-terorističku organizaciju Islamska država Iraka i Sirije, kojoj je Trampova administracija nedavno objavila rat.
Među uhapšenima je bar četvoro ljudi iz balkanske države Bosne i Hercegovine, bivše federalne jedinice Јugoslavije, koja je razbijena tokom građanskog rata 1990-ih. Sumnja se da pripadaju tzv. Bosanskoj mreži, koju vodi propovjednik koji je u julu 2016. osuđen na 20 godina zatvora za regrutovanje mladih boraca za Islamsku državu. Poznat pod imenom Ebu Tejma (pravo ime Mirsad Omerović), on je “isprao mozak” više desetina mladih ljudi između 14 i 30 godina starosti, od kojih je jedan broj otišao da se bori u redovima ISIS-a u Siriji.
Između ostalog, Ebu Tejma je učestvovao u regrutovanju dvije maloletne djevojčice za ratovanje u Siriji. Prema b-h stručnjaku za terorizam Dževadu Galijaševiću, prava baza Ebu Tejmine mreže je u vehabističkoj zajednici u b-h selu Maoča. Vehabistički pokret ili vehabizam, reakcionarna struja islama koja potiče iz Saudijske Arabije, je od strane Evropskog parlamenta identifikovana kao “glavni izvor globalnog terorizma”. Prema Galijaševiću, problem je u tome što se u BiH vrlo malo radi na suprotstavljanju islamskom radikalizmu, iako se “gotovo svaki teroristički napad na kontinentu može povezati sa BiH”.
Da je BiH utočište za islamistički terorizam je nedavno potvrdila i najnovija lista Komiteta Savjeta bezbjednosti UN nadležnog za primjenu sankcija protiv ISIS-a, Al Kaide i povezanih pojedinaca, grupa i aktivnosti, na kojoj se nalazi sedam organizacija sa kancelarijama u BiH, zajedno sa jednim od vodećih komandanata Al Nusra Fronta u Siriji, Nusretom Imamovićem, koji potiče iz BiH.
Јoš jedan stručnjak za bezbjednost iz BiH, Predrag Ćeranić, ističe da se problem terorizma “već godinama minimizira u BiH, i da nema političke volje da se on riješi”, dodajući da se paradžemati (tj. neregistrovane džamije i/ili muslimanske vjerske zajednice koje propovijedaju radikalni islamizam) u BiH šire kao virusi”, iako bosansko muslimanske političke vođe, poput člana Predsjedništva BiH Bakira Izetbegovića, tvrde da se BiH uspješno integriše u EU i Zapad.
U tome i jeste problem. Tokom posljednjih 25 godina, Bosna i Hercegovina je bila miljenik pomodne ljevice, liberalnih “humanitarnih intervencionista” koji su gajili njen imidž tobožnje bespomoćne žrtve srpske, odnosno hrišćanske “agresije”. U stvari, taj narativ je služio kao faktičko pokriće za uspostavljanje islamističke baze na Balkanu, jugoistočnoj kapiji Evrope kroz koju je tokom proteklih 18 mjeseci skoro milion muslimanskih migranata prošlo, izazivajući društvene i političke probleme na čitavom kontinentu.
Prema Galijaševiću, “tokom 1990-ih, mudžahedini iz arapskog svijeta su preplavili BiH i poslije rata se tu nastanili, oženili se bosanskim ženama i nastavili tu da žive. Do dana današnjeg ti ljudi održavaju bliske veze sa centrima terorističke moći koji finansiraju razne ekstremističke grupe novcem iz Saudijske Arabije, Katara i sličnih zemalja”.
Zapravo, kako je bivši analitičar američke Agencije za nacionalnu bezbjednost (NSA) Džon Šindler pokazao u svojoj dobro dokumentovanoj knjizi, “Nesveti teror: Bosna, Al Kaida i uspon globalnog džihada”, tokom 1990-ih je BiH bila nasljednik Avganistana, postajući “poligon za obuku” mudžahedina i drugih svetih ratnika, nažalost uz “značajnu podršku” američke vlade. Ova podrška je uključivala nelegalne dostave oružja, obuku, logističku i, možda najvažnije, političku i medijsku podršku. Upravo su zahvaljujući Klintonovom Stejt departmentu b-h islamisti, na čelu sa Alijom Izetbegovićem, autorom “Islamske deklaracije” i osnivačem bosansko-muslimanske omladinske organizacije “Mladi muslimani” tokom 1930-ih, po uzoru na “Muslimansko bratstvo”, uljepšani i naivnoj i loše obaviještenoj zapadnoj javnosti predstavljeni kao “demokrate”, “borci za slobodu” i, iznad svega, žrtve “progona” od strane hrišćanskih Srba, koji su na kraju bombardovani od strane NATO radi podrške Izetbegovićevoj viziji islamističke BiH.
Ako iko želi da potraži korijene post-hladnoratovskih “lažnih vijesti”, naći će ih u BiH i pristrasnom, pro-islamskom izvještavanju medija poput Njujork tajmsa, Vašington posta i Si-en-en-a tokom 1990-ih, kada su teroristički napadi pod lažnom zastavom pripisani srpskim snagama i proglašavani nepostojeći “genocidi” – sve da bi se Izetbegović i njegovi islamisti prikazali kao “žrtve” u cilju njihove legitimizacije.
Osim što je naredio bombardovanje hrišćanskih Srba u BiH tokom 1994-95, Bil Klinton je sproveo (u proljeće 1999) i 78-dnevno nelegalno bombardovanje susjedne, većinski srpske Јugoslavije, čiji je dio BiH bila prije nego što je Izetbegović dobio ključnu zapadnu podršku da se od nje otcijepi 1992, pošto je u posljednjem trenutku odbacio napore za mirnu podjelu, nažalost ohrabren od strane američke diplomatije. Američki predvođeno NATO bombardovanje Јugoslavije 1999. godine je sprovedeno kao podrška još jednoj većinski muslimanskoj populaciji, kosovskim Albancima, čiji je cilj bio otcjepljenje od Srbije – jednu od dvije preostale republike krnje Јugoslavije (Crna Gora je bila druga). Ponovo su kao pomoć angažovani islamistički radikali, uključujući i Osama bin Laden lično, koji je viđen kako se bar dva puta sastaje sa Hašimom Tačijem, tadašnjim vođom terorističke Oslobodilačke vojske Kosova i miljenikom tadašnje Državne sekretarke Medlin Olbrajt (a sadašnjim “predsjednikom” secesionističke državice Kosovo), krajem 1998. Dakle, američki i NATO ratni avioni su korišćeni kao vazdušna podrška za ostvarivanje bin Ladenovih ciljeva na Balkanu.
Šta je, dakle, rezultat pro-islamističke balkanske politike Klintona-Buša-Obame, poslije svih ovih godina? Region vrvi od siromaštva, kriminalnih grupa, krijumčarenja ljudi i narkotika, i postao je leglo radikalne islamske indoktrinacije i širenja. Većinski albansko-muslimansko “Kosovo” je jednostrane priznato od strane SAD i drugih zapadnih sila kao nezavisna država 2008, iako su njegove strukture očistile preko 200.000 hrišćanskih Srba iz pokrajine i uništile preko 150 crkava, od kojih su neke kulturni spomenici stari više stotina godina, dok preostalo hrišćansko stanovništvo živi u getoiziranim enklavama, bez slobode kretanja, rada ili života. I sve ovo uz prećutnu, a često i aktivnu podršku zapadnih diplomata, međunarodnih zvaničnika i NATO “mirotvoraca”.
Prema izvještaju londonskog Gardijana iz 2011, “NATO dokumenti pod oznakom `Tajno` ukazuju da su SAD i druge zapadne sile koje podržavaju kosovsku vladu imale detaljna saznanja o njenim kriminalnim vezama nekoliko godina unazad”. Kriminalna aktivnost je uključivala krijumčarenje oružja, narkotika, pa čak i ljudskih organa, a istraga Savjeta Evrope je imenovala sadašnjeg kosovskog “predsjednika” Tačija kao “vođu kosovskog klana umiješanog u kriminal i trgovinu ljudskim organima”. Sve ovo nije sprečilo tadašnjeg senatora i doskorašnjeg američkog potpredsjednika Džoa Bajdena da promoviše “demokratiju” na Kosovu, i izjavi: “…Vješta diplomatija u cilju obezbjeđivanja kosovske nezavisnosti bi mogla da donese pobjedu za muslimansku demokratiju… jedan nasušno potreban primjer uspješnog američko-muslimanskog partnerstva…”.
U BiH, dok nastavljaju sa svojom podrškom islamističkom rukovodstvu u Sarajevu, zapadne, a pogotovo američke diplomate usmjeravaju svoje snage na vršenje pritiska i uvođenje sankcija protiv lidera Srba u BiH, uključujući i sadašnjeg predsjednika većinski srpskog entiteta, Republike Srpske – koji se oštro suprotstavljaju zapadnim naporima da se primoraju da postanu manjina u većinski muslimanskoj državi. Kao jedan od posljednjih činova sabotiranja dolazeće Trampove administracije, Obamin Stejt department je prvo odbio da izda diplomatsku vizu predsjedniku Republike Srpske Miloradu Dodiku, da bi prisustvovao predsjedničkoj inauguraciji 20. janura, a zatim mu i uveo sankcije zbog tobožnjeg kršenja Dejtonskog mirovnog sporazuma čije su arhitekte bile SAD, a koji održava BiH u jednom komadu od 1995. S druge strane, lider bosanskih muslimana Bakir Izetbegović, koji je ovdje fotografisan kako pokazuje četiri uzdignuta prsta, što je znak Muslimanskog bratstva, organizacije koju Trampova administracija uskoro može da proglasi za terorističku – je, u očima zapadnih vlada, bezgrešan.
Zapravo, glavni Dodikov prestup leži u njegovom kontinuiranom otporu sarajevskim islamistima i njihovim naporima da zabrane proslavu Dana Republike Srpske, u sklopu šireg plana da postepeno ugase b-h federalnu jedinicu kojom vlada većinska hrišćanska srpska populacija. Sankcije koje je Obamin Stejt department u posljednjem trenutku uveo protiv Dodika predstavljaju samo posljednju demonstraciju stalne američke pro-islamističke politike u BiH i na Balkanu uopšte. Postoje nadanja da će Trampova administracija ovu politiku otjerati u prošlost.
Prirodno je da će prvi teatar novoproglašenog rata protiv ISIS-a, njegovih ogranaka i srodnih islamističkih grupa biti Bliski istok, a najpre Sirija i Irak. Međutim, da bi se ISIS u potpunosti porazio, biće potrebno da se eliminišu njegovi izdanci i ogranci širom svijeta. Јedno od njegovih glavnih utočišta i ishodišta je Balkan, zahvaljujući zaostavštini Klintona, Buša Mlađeg i Obame. Biće potrebna ne samo eliminacija nelegalnih džamija, vjerskih zajednica, kampova za obuku i enklava u kojim važi isključivo šerijatsko pravo, kao i presjecanje tokova finansiranja terorista, pranja novca i kanala za krijumčarenje ljudi i narkotika, već i promjena politike prema političkim i državnim činiocima u regionu. Umjesto favorizovanja pro-islamističkih političara i politika, što je tokom posljednje dvije i po decenije bio slučaj u BiH, Kosovu i Makedoniji, trebalo bi stvarati nova savezništva sa većinski hrišćanskim državama, entitetima i političkim snagama koje su voljne i orne da se uključe u novi globalni anti-radikalno-islamistički savez koji se stvara.
Američka politika više ne treba da se svodi na primoravanje b-h hrišćana da se povinuju agresivnoj islamističkoj većini u Sarajevu, koja ima pretenzije ne samo na čitavu BiH, već i na konsolidovanje, posredstvom takozvane Zelene transversale, velikog islamističkog uporišta na Balkanu. Uz to, proces tzv. izgradnje države na većinski muslimanskom Kosovu, na štetu većinski hrišćanske Srbije, treba da bude zaustavljen i vraćen unazad. Njegovo eventualno ujedinjenje sa susjednom, kriminalom prožetom većinski muslimanskom Albanijom, koje je do sada uživalo prećutnu podršku liberalnog Zapada, bi cijeli region pretvorilo u permanentnu evropsku problematičnu tačku i terorističku bazu.
Štaviše, ako bi se tražili korijeni post-sovjetskog preporoda Rusije, nije potrebno ići dalje od Kosova i NATO bombardovanja Јugoslavije. Povjerovavši u zapadna obećanja saradnje i mirne koegzistencije tokom 1990-ih, Rusija je užasnuto posmatrala kako američki predvođene zapadne sile pružaju vazdušnu i bombašku podršku islamističkim teroristima i kriminalcima u razbijanju tradicionalno savezničke pravoslavne hrišćanske države, poslije onoga što su prethodno učinile u BiH. Samo nekoliko mjeseci poslije tog šoka i poniženja – jer su klintonisti osiono ignorisali Rusiju dok su veselo bombardovali hrišćanske Srbe – pitomi Boris Јeljcin je dao ostavku na mjesto predsjednika u korist prethodno malo poznatog bivšeg obavještajnog oficira pod imenom Vladimir Putin, posljednjeg dana 1999. godine. Vidjevši zapadno postupanje na Balkanu, Rusi nisu bili spremni da dozvole da ih snađe repriza pod njihovim nosom, prvo u Čečeniji, a zatim i u Gruziji i Ukrajini.
Dakle, ako će se obnoviti povjerenje i stvoriti istinska, proaktivna i uspješna anti-islamističko-teroristička koalicija oko osovine SAD-Rusija, poslije Bliskog istoka, najbolje mjesto za djelovanje je Balkan. I više od toga – američki tretman balkanskih hrišćana predstavljaće lakmus papir iskrenosti posvećenosti Trampove administracije očuvanju i obnovi temelja koje su Zapad učinili velikim, naše zajedničke, hrišćanski ukorijenjene civilizacije”.
