Zašto da pišem o Kosmetu, kada su o Kosovu, prije mene, mnogo ranije, rekle umnije i opreznije glave, akademici i intelektualci? Najbolje redove na temu južne srpske pokrajine, od juga Kopaonika do sjevera Šar Planine, napisao je legendarni disident Titove Jugoslavije Dobrica Ćosić u svom romanu “Kosovo”. O Kosovu i Metohiji pričali su: Matija Bećković, Dušan Kovačević, mnoge vojskovođe, generali, NATO bombe… O Kosovu i Metohiji i danas pričaju, pored direktno zainteresovanih Srba i Albanaca, još: Amerikanci, Rusi, Nijemci, Englezi, Kinezi, Turci, skoro dvije trećine kugle zemljaske… Crnogorci i Makedonci, ako se tako uopšte zovu jer imaju spor sa Grcima, iz krajička posmatraju i čekaju epilog. Jug Srbije takođe.
Međutim, zbog svega onoga što nam se dešavalo i događalo, još od 1981. godine, pa do dolaska olimpijske 1984. godine u moju rodnu Lušci-Palanku, podno herojskog i antifašističkog Grmeča, porodice Bilbija iz Beograda, čija je “glava” Vid bio policajac u Prištini – to je vrijeme koje sam teško razumio – sve do nesrećnih devedesetih, NATO zločina, sukoba regularne Jugoslovenske armije i terorističke bande OVK, preko pogroma Srba sa “svete Hrišćanske zemlje”, jednostranog proglašenja nezavisnosti, sve do do savremenosti s protagonistima kao što su: Aleksandar Vučić, Ivica Dačić, Ana Brnabić, Marko Đurić, Aleksandar Vulin, Nikola Selaković, Nebojša Stefanović, Vojislav Šešelj, Miroslav Lazanski, Tomislav Nikolić, Milorad Dodik… s jedne, odnosno Hašim Tači, Ramuš Haradinaj, Kadri Veselji, Bedžet Pacoli, Špendo Makhuni, Fatmir Ljimaj, Edita Tahiri, Kujtim Šalja, Aida Derguti, Dževit Haljiti, Fadilj Vokri… s druge, odnosno povučene vojske Srbije sa Ustavom zagarantovane teritorije i paravojnih formacija “Rosu” u sadejstvu sa KFOR-om i EULEKS-om.
Oko Kosova i Metohije, od 1974. godine i “modernog” Ustava Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije Srbi i Albanci počeli su da mrcvare jedni druge, napravljeno je takvo neprijateljstvo, potpomognuto i “sponzorima” iz judističkog i šalabajzerskog svijeta, koji je zasnovan na sotonskim uvjerenjima. Mnogo se izgubilo i potrošilo, a ništa nije riješemo.
Kada je pisac Dobrica Ćosić predlagao da se Srbi i Albanci, jednom zauvijek, budu razgraničeni, proglašen je za izdajnika od nacionalista, istih onih koji su ga podržavali kada je Josipu Brozu Titu rekao “NE”.
Najbolje riječi je o Kosovu i Metohiji, Kosmetu ili takozvanom Kosovu, rekao srpski car Lazar Hrebeljanović, uoči Vidovdana 1389. godine:
-Ja ne odlučujem o tome da li ću ići u bitku po tome kolika je sila koja mi preti, nego po tome koliku svetinju branim!
Dani, sedmice, mjeseci, godine, decenije, vijekovi, milenijumi… su prolazili “Kosovo” je ostalo neriješeno pitanje. I dan danas! Bilo ono sa zvjezdicom u fusnoti ili Kosovo i Metohija kao sastavni dio Srbije, nije ni srpsko ni albansko već američko! I ko zna čije sve nije.
A Srbi i Albanci će se svađati oko glumaca Sergeja Trifunovića i Envera Petrovcija, Sarajlije Bekima Fehmiua (nažalost pokojnog) i Beograđanina Uliksa, njegovog potomka. Je li Trifunović zaista Albanac iz “Stršljena”, a Petrovci Srbin iz legendarne reklame TVSA “Predstava je srpska” ostaje nedoumica, ali više nego jasno je da je Bekim Fehmiu, kao i njegov sin Uliks, bio umjetnik koji je poštovao sve, a nije bio poštovan.
Nekada je svaka lasta svome jatu letjela, danas s lastama, na jug, zajedno lete i ždralovi!
Ipak će, na kraju, da bude ona Obilićeva:
-Nije Srbija šaka pirinača da je pozoblje svaka vrana koju vetar nanese!
