Najbolji način za vršenje agresije na naciju koja je pretrpila težak genocid, jeste zamjenom teza i napadom da je ona genocidna. Društvenopolitička kriza u Dejtonskoj Dolini Plača je upravo posljedica krajnje faze tog opsežnog, međunarodnog procesa preumljenja srpskog naroda u bezuslovno pokoran. Očito protivno životnim nacionalnim interesima, a sa stanovišta svoje tobože neiskupive kolektivne grešnosti.
Cilj tzv. “Inckovog zakona” je to. Misaono zabetonirati da je ubistvom ratnih zarobljenika protivno Ženevskoj konvenciji u julu 1995. godine počinjen, kobajagi, zločin genocida od strane srpske vojske i policije. Zatvorski zaprijetiti bilo kome ko bi naučnim dokazima i naučnim načinom razmišljanja oborio tu tezu (što uopšte nije teško), da sa tim podacima izađe u javnost. Istu funkciju imaju i američke i slične sankcije. Dovoljno je da vas, ukoliko se ne slažete sa njima, označe kao ekstremistu i mračnjaka.
Na današnji dan Srbi slave tvorca autonomne srpske crkve i začetnika srpskog školstva. Na isto crveno slovo, Jevreji obilježavaju Holokaust. Dan stradanja svog naroda u Drugom svjetskom ratu. Dužnost mi je da ukažem kako Srbi nemaju nikakav sličan datum. Stigli smo izmisliti novi blagdan koji pada 15. septembra. U kalendar zajedničkih praznika, Srpska i Srbija upisale su i Dan srpskog jedinstva, slobode i nacionalne zastave. Godišnjica proboja Solunskog fronta u Prvom svjetskom ratu, ozvaničila je plansko usmjerenje istorijskog sjećanja nacije na ovaj period.
Težište pamćenja, u cilju današnje identifikacije, premješta se sa neistraženog Drugog svjetskog rata i genocida od kojeg se nacija nije oporavila do danas, na vrijeme kada je Kraljevina Srbija uz pokliče “ne damo Istru” svoj epski pohod preko Albanije i Kajmakčalana platila glavom svakog trećeg stanovnika.
Ali nije fokus srpske istorijske popularizacije izmješten zbog toga što je sa svojih 1.110.000 žrtava Srbija imala više mrtvih od Britanije (733.633) ili skoro kao veličinom isto tako nesrazmjerna Francuska (1.415.800). Još manje jer je taj broj zbog učešća 650.000 mrtvih srpskih civila u odnosu na 30.633 britanska i 40.000 francuskih.
Nažalost, ne pitamo se i za budućnost ne procjenjujemo je li se isplatilo da 1918. godinu i Kraljevinu Jugonostalgije svaki drugi stanovnik Kraljevine Srbije dočeka ili mrtav, ili ranjen. Prvi svjetski rat je podesan samo jer u tom periodu nema četnika i partizana, a današnji agresori u vidu Sjedinjenih Američkih Entiteta i Velike Britanije, Francuske i slično; bili su nam saveznici zajedno sa Ruskim Carstvom. Zato Ambasada SAD u Beogradu nastavlja sa emitovanjem uputstava “Vi ste svet”, sa svojom interpretacijom srpskih ratnih heroja i džender prvoboraca kakva je Milunka Savić.
Imamo mi svakakvih datuma, pa i opštesrpskih. Izuzimajući Crnu Goru koja od svesrpskih akata ne može postlitijski da potpiše ni mitski temeljni sporazum sa SPC. Povodom 15. septembra, parlamenti u Banjoj Luci i Beogradu su usvojili Zakon o upotrebi srpskog jezika u javnom životu i zaštiti i očuvanju ćiriličkog pisma. Nazvao sam ga tad Zakon o jeziku i pismu sa posebnim potrebama, što je njegova kasnija primjena i potvrdila. Kako očekivanim zaglavljivanjem u ustavno nametnutim, kolonijalnim OHR-organima Narodne skupštine RS, tako posebnom mrtvoćom tog ćiriličnog slova na papiru u Srbiji, u kojoj je Veran B92 Matić specijalni izaslanik predsjednika republike. Za bilo šta.
Srbi treba da usvoje svoj Dan sjećanja na genocid koji je počinila Nezavisna Država Hrvatska i njeni saveznici. Taj dan treba prestati vezati za Jevreje i Rome, odnosno za pojmove kao Holokaust/Šoa ili Samurdaripen/Porajmos, jer ti narodi imaju i svoje jednoleksemske termine, i posebne datume koji se odnose na njihovo stradanje. Bez obaveznog pominjanja Srba, ili drugog sastradalnog naroda u NDH.
Predlažem još jednom javno da za naziv tog istorijskog procesa uzmemo riječ Pokolj, a da datum bude dan kada je zatvoren logor Jadovno, a otvoren logor Jasenovac – 20. avgust. Toliko se bavimo defanzivom, da ništa ne odlazi na istraživanje i razvoj. Dok neko kao ja pobroji i, ako stigne, prokomentariše sve protivrspske pojave, posebno u umjetnosti i nauci, mimo politike; ne ostaje ni vremena, ni prostora za bilo kakva poboljšanja i inicijative. Zato uvijek ima snage za jalovo unutarspsko gloženje i nadgornjavanje.
Neznanje i nekultura u ovoj oblasti, priziva kult ponavljača u istoriji pri donošenju političkih odluka. Šta očekivati od svjetovne vlasti, kada u naučnim ustanovama Srpske i Srbije, te u vrhu Srpske pravoslavne crkve; javno zagovaraju reviziju broja žrtava Jasenovca sa 700.000 utvrđenih 1946. godine, na maloumnih 80.000 koliko danas priznaje Zagreb?
Nakon više od osam vijekova, dakle od 1219. godine kada je kraljević Rastko Nemanjić kao monah Sava postao arhiepiskop srpski, Srbi ubrzano gube svoje pismo i jezik. Uskoro će možda i samo pominjanje njegovog imena, posebno kao školskog praznika, biti zabranjeno po logici uvredljivosti dvoglavog orla i himne Bože pravde.
Ali, priznajte, ne zvuče li i vama stihovi “Da živimo svi u slozi, Sveti Savo, ti pomozi,” isuviše velikosrpski?
