U naizgled malim stvarima se često kriju suštinske poruke. Prisustvo Denisa Zvizdića, lica u tehničkom mandatu, na nedavnom “samitu” u Berlinu, predstavlja jednu takvu suštinsku poruku, koja Republici Srpskoj, Srbiji i Srbima u cjelini ne bi trebalo da promakne, navodi se u autorskom tekstu politikologa Aleksandra Pavića za portal Sve o Srpskoj.
Tekst prenosimo u cijelosti:
Јoš prije Berlinskog skupa se predsjednik Srbije Aleksandar Vučić glasno zapitao “zašto u Berlin ide Zvizdić, a ne Dodik…zašto Šarec, a ne Dančila, zašto Plenković, a ne Orban, zašto ne Borisov…” A zatim je ponudio i mogući odgovor: “Sutra će svi reći da je Kosovo nezavisno, zato su i pozvani, da bi rekli kako je neodgovorno bilo razgovarati o tome šta bi Srbija mogla da dobije”.
I to je zasigurno jedan od razloga za pažljivo odabrani spisak zvanica – da bi se predstavnici Srbije osjetili izolovanim i usamljenim, da ne bi imali ama baš nijednog saveznika, da ne bi sa skupa mogao da se čuje nijedan “disonantan” ton koji kvari imidž isforsiranog (anti-srpskog) “jedinstva”, da ne bi bilo neprijatnih svjedoka dešavanja iza zatvorenih vrata koji bi mogli da poremete već ustaljene narative i negiraju verzije režisera predstave.
To je jedan od bitnih razloga zašto na skup nije pozvan niko ko ne priznaje zločinačku tvorevinu nezakonito formiranu na tlu Kosova i Metohije.
Ali, ima tu još nečega. Milorad Dodik je ne samo legitimno i legalno izabrani član Predsjedništva Bosne i Hercegovine, ne samo predsjedavajući tog istog Predsjedništva, već i čovjek koji je izglasan na to mjesto rekordnim brojem glasova u 21. vijeku.
Međutim, ni to nije bilo dovoljno da bude pozvan. Umjesto njega, pozvan je Zvizdić, lice u tehničkom mandatu kojem je omogućeno da se i dalje predstavlja kao predsjedavajući Savjeta ministara. Lice koje čak, i u tom kapacitetu, nije prethodno konsultovalo, kao što je bilo dužno, ni Savjet ministara ni Predsjedništvo BiH o stavovima koje treba da zastupa u Berlinu.
Važno je istaći da Zvizdić još uvijek opstaje u tehničkom mandatu iz jednog vrlo konkretnog razloga – zbog opstrukcije zapadnih sila, glavnih sponzora “nezavisnosti” prištinske narko-terorističke tvorevine.
Zvizdić je još uvijek tu samo zato što glavne NATO sile stoje iza uslovljavanja formiranja novog Savjeta ministara BiH pristankom Republike Srpske da prihvati “Akcioni plan” koji bi BiH vodio pravo u NATO.
Odnosno pristankom Srpske da pogazi sopstvenu skupštinsku rezoluciju o vojnoj neutralnosti i jasno izraženu političku volju da će biti u čvrstoj, neraskidivoj koordinaciji sa Srbijom po pitanju eventualnog učlanjivanja u vojne saveze.
Dakle, da izoštrimo sliku – dvije glavne EU sile, Francuska i Njemačka, sazvale su, mimo EU – gdje, da podsjetimo, pet država-članica ne priznaje samoproglašeno Kosovo – skup na koji su pozvale lice kojem je, na osnovu posljednjih demokratskih izbora, istekao demokratski legitimitet, ali ne i lice koje ima najveći demokratski legitimitet na osnovu rezultata tih istih izbora. To su uradili samo da bi postigli jedan čisto pragmatički, geopolitički cilj.
I onda neki i dalje imaju hrabrosti da nas ubjeđuju da je Evropska unija oličenje “demokratskih vrijednosti” na koje svi mi ostali “nazadni elementi” treba da se ugledamo i pred kojim treba da padamo u nesvijest od strahopoštovanja…
Hajdemo još korak dalje. Zamislimo za trenutak da je situacija obrnuta – da je na Zvizdićevom mjestu Srbin iz Republike Srpske, a da je neki član SDA, poput Zvizdića ili Bakira Izetbegovića, novi predsjedavajući Predsjedništva BiH, pa još izabran rekordnim brojem glasova. Da li bi se isto desilo? Ili bi njemačke i francuske “demokrate” u tom slučaju strogo insistirale na “demokratskim vrijednostima i principima” i “poštovanju izborne volje građana”?
Da li bi onda berlinskom sastanku ipak, u ime BiH, prisustvovala ličnost sa punim demokratskim kapacitetom, a ne tehničko lice koje se na silu drži na svojoj odavno istekloj funkciji? Nema nikakve sumnje da bi upravo tako bilo.
Šta se onda može zaključiti?
Ukratko – da su “demokratski standardi” poželjni, dok god se ne odnose na Srbe. A onda uopšte ne važe. Kao ni međunarodno pravo. I da je to stav glavnih država-članica EU i NATO.
Za razliku od glavnih današnjih sila u usponu, Rusije i Kine, što je bilo više nego očigledno tokom nedavnog Foruma “Pojas i Put” u Pekingu, gdje je predsjedniku Srbije rezervisano počasno mjesto pored predsjednika Kine, i gdje je kineski predsjednik dao nedvosmislenu podršku teritorijalnom integritetu i cjelovitosti Srbije, a ruski i faktičke bezbjednosne garancije.
Nekada su “standardi” koje Zapad danas primjenjuje prema Srpskoj, Srbiji i Srbima uopšte bili rezervisani za domoroce u zapadnim kolonijama ili za potomke robova u “naprednim” zapadnim društvima. Negdje se to zvalo “rasna diskriminacija”, a u svom ekstremnom obliku – “aparthejd”. Koji se, inače, iz Јužne Afrike preselio na Kosovo i Metohiju, gdje se, naočigled cjelokupne “demokratske” vaseljene, svakodnevno, brutalno i efikasno primjenjuje protiv Srba, od čijih predstavnika se jedino očekuje da bezuslovno prihvate da takvo stanje trajno legalizuju potpisom na “nezavisnost” te čudovišne anti-civilizacijske tvorevine.
Tvorevine koja je, ujedno, danas najveći konc-logor na svijetu, u kojoj na hiljade Srba ne može slobodno da se kreće, živi ili raspolaže svojom imovinom, a svetinje moraju da budu pod konstantom oružanom stražom.
Kako onda iko može da se uopšte zapita – zašto je toliko važno očuvanje Republike Srpske?!
Nije li jasno da je jedina prava zaštita Srbima postojanje države?
Da je, kako je Milorad Dodik istakao u Spomen-području Donja Gradina, na obilježavanju Dana sjećanja na žrtve ustaškog zločina u koncentracionom logoru Јasenovac, postojanje srpske države “sinonim za slobodu srpskog naroda”.
Tako je bilo u “nazadna”, predmoderna vremena. Tako je i sad, možda više nego ikad, u epohi “demokratske” Evrope i još “demokratskijeg” NATO saveza.
