Stranka demokratske akcije je na Konvenciji održanoj 26. maja 2018. poslije odustajanja oba favorita, Denisa Zvizdića i Sebije Izetbegović, izabrala kandidata koji na najbolji način praktično oslikava zločinačku prirodu ove stranke te korupciju i kriminal, kaže u svom tekstu na Analitički forum Dževad Galijašević, stručnjak za borbu protiv terorizma.
Tekst prenosimo u cijelosti:
Konvencija SDA izabrala je Šefika Džaferovića za kandidata ove stranke za člana Predsjedništva BiH. Dobio je 104 glasa. Drugoplasirani Safet Softić dobio je 87 glasova. 22 glasačka listića bila su nevažeća, što znači da 22 delegata nisu željela podržati nijednog od kandidata, dok je čak 49 delegata Konvencije SDA izostalo sa glasanja. Džaferović je tako postao kandidat SDA sa 40 odsto podrške delegata SDA.
Bio je to sudar džamijske strukture (Softić) i obavještajnobezbjednosnog podzemlja (Džaferović) nastalog i organizovanog u proteklom građanskom ratu u BiH ali i odmjeravanje dvije najveće kantonalne organizacije, Zenica i Tuzla. Pobjedu su odnijeli “zeničani” i obavještajci nastupajući tvrdo i jedinstveno.
Bakir Izetbegović je bio siguran da može izabrati Safeta Softića i time učvrstiti svoje stranačko liderstvo i saradnju sa Reisom Husejnom Kavazovićem ali operacija koju je vodio polutajno u potpunosti je propala. Dobio je podijeljenu stranku i kandidata koji pripada moćnom Gatačkom klanu podržanom od ratnih lidera Hasana Čengića i Šemsudina Mehmedovića.
Međutim, kandidaturu Šefika Džaferovića pod hitno treba osporiti i protiv ovog tipičnog ratnog šefa policije sa čijim znanjem su ubijani Srbi i Hrvati u Zenici treba poslati u pravosudne klupe i kao protiv generala Sakiba Mahmuljina otvoriti krivični proces zbog ratnih zločina počinjenih na tlu Vozuće i šireg područja Ozrena.
Iako su prva ritualna klanja izvršena u Tešnju, septembra 1992. godine, pod pokroviteljstvom tadašnjeg šefa policije Šemsudina Mehmedovića, ipak su na Vozućkom tj. Ozrenskom ratištu, tri godine kasnije, pod kišobranom nekadašnjeg načelnika CSB Zenica a danas predsjednika Zastupničkog doma PS BiH Šefika Džaferovića i komandanta Trećeg korpusa Armije R BiH Generala Sakiba Mahmuljina ovi zločini bili pravilo. Bili su i masovni kako nikada i nigdje nisu.
Takvim zločinima i politikom iz Sarajeva su zidali kamenčiće u građevini prve islamske države na Balkanu i Evropi, pod krinkom “funkcionalne BiH”, ili “BiH– jedna adresa”, tačnije unitarne zemlje bez vidljive uloge Srba i Hrvata u njoj.
Sudbina Vozuće riješena je tek nakon što su mudžahedini uz podršku NATO avijacije osvojili značajnu kotu “Paljenik” na gredi Podsijelovo, a jedinice Drugog (u vojnoj operaciji “Uragan 95”) i Trećeg korpusa (operacija “Farz 95”) sa preko 23.000 vojnika Armije RBiH izvršile napad na nešto više od 4.000 vojnika koji su branili taj dio Ozrena i područje koje praktično ima manje stanovnika od vojnika u napadu na njih. U zločinima Alijinih mudžahedina, Mahmuljinovih i Delićevih vojnika te Džaferovićevih policajaca, spaljeno je do temelja 66 sela, uništeno preko 5.000 kuća, 12 crkava i jedan manastir, srušena groblja od kojih su neka stara i preko pet vijekova, ubijeno 465 vojnika i civila, protjerano više od 22.000 civila i građana srpske nacionalnosti.
Inače, Podsjelovo (Pocjelovo) je greda koju čine četiri dominantne kote, 715, 726, 702 i 706, što neupućenima u topografiju ovih prostora ne znači puno, ali ova greda je kapija Ozrena, onaj ko je kontroliše lako može zauzeti cijeli Ozren. Vojnici Republike Srpske su bili svjesni toga, pa su ovaj dio ratišta utvrdili držeći jake snage na njemu. Prema izjavama mnogih visokih oficira Armije BiH, ovi se položaji nisu mogli zauzeti bez pomoći avijacije. Mnoge jedinice Armije BiH su se izredale na ovoj koti, ali bez uspjeha dok se u cijelu operaciju nisu zajedno uključili NATO (Operacija “Namjerna sila”) i mudžahedini (“Odred el Mudžahedin” i “Zubejrova grupa”).
Vojna operacija NATO snaga, pod imenom “Namjerna sila”, pokrenuta deset dana prije napada mudžahedina na Vozuću, manifestovala se rušenjem svih radio-relejnih uređaja i sredstava veze Vojske Republike Srpske na Ozrenu a prije svega najbitnijeg releja, nazvanog po najvišoj koti na tom dijelu, “Kraljica”, i predstavljala je podršku iz vazduha formacijama Drugog i Trećeg Korpusa AR BiH.
Iako je za zločine Odreda el Mudžahedin komandant Glavnog štaba Armije RBiH Rasim Delić osuđen na tri godine zatvora, ipak nijedan nižerangirani komandant i nijedan brutalni ubica iz ove jedinice nisu procesuirani a kamoli kažnjeni. Šta više – glavni svjedok Haškog tužilaštva u predmetu protiv Rasima Delića bio je glavni obavještajac Odreda el Mudžahedin Aiman Avad koji se iz Sarajeva obratio video linkom, i svjedočio da je Odred bio potpuno pod komandom političkog i vojnog vrha i da je izvršavao njihove naredbe. Rasim Delić je umro od stida i infarkta a Aiman Avad, pripadnik muslimanskog bratstva iz Sirije, nekažnjeno živi u Bosni i Hercegovini.
Haški tribunal je bivšeg komandanta Armije BiH, ratnog zločinca Rasima Delića osudio na tri godine zatvora zbog zločina mudžahedina nad srpskim zarobljenicima u srednjoj Bosni 1995. godine.
U izvodu iz presude komandantu Armije RBIH, generalu Rasimu Deliću, navedeno je sljedeće:
“Između 21. i 23. jula 1995. pripadnici odreda el Mudžahid vezali su 12 zarobljenih iz VRS-a u neugodnim položajima i izvrgli ih različitim oblicima zlostavljanja, uključujući batinanje i pokazivanje tek odrubljenih glava Momira Mitrovića i Predraga Kneževića. Pretresno vijeće je utvrdilo da je takvo postupanje kod zarobljenika proizvelo tešku duševnu i fizičku patnju, kao i povredu, te da predstavlja i teški napad na ljudsko dostojanstvo. Dana 23. jula 1995. mudžahedini su 12 zarobljenih pripadnika VRS-a iz Livada prebacili u logor Kamenica, gdje su ih zarobljene držali u jednoj napuštenoj kući. U noći tog dana jedan mudžahedin je hladnokrvno ispalio hitac u jednog od zarobljenih – Gojka Vujičića. Glava Gojka Vujičića potom je odrubljena i stavljena na njegov stomak. Kasnije su zarobljeni Srbi bili prisiljavani da ljube odrubljenu glavu”.
– Dokazana serija zločina, koja se dogodila u septembru 1995. godine:
“Poslijepodne 11. septembra 1995, jedan dan nakon pokretanja operacija Uragan i Farz, vojnici 328. brigade 5. bataljona Armije RBiH i mudžahedini zarobili su oko 60 vojnika i civila bosanskih Srba, uključujući tri žene u blizini sela Kesten. Zarobljenicima je bilo naređeno da u koloni pješice krenu prema Kestenu. Putem su dvojica zarobljenika – Milenko Stanić i Živinko Todorović – ubijeni iz vatrenog oružja. U logoru Kamenica neki ili svi od 52 zarobljenika bili su zatvoreni na dva sprata jedne napuštene kuće. Iz posrednih dokaza, uključujući i dokaze dobivene ekshumacijom, slijedi da su ta 52 zatočenika na kraju ubijena. U svjetlu cjelokupnih dokaza i iz razloga detaljno navedenih u pisanoj presudi, Pretresno vijeće u procesu protiv generala Rasima Delića se uvjerilo da su svu 52 muškaraca Srba, navedenih u prilogu C Optužnice, namjerno lišili života pripadnici odreda el Mudžahedin u logoru Kamenica, u periodu od 11. septembra 1995. do 14. decembra 1995. godine”.
Zbog ovih zločina MUP Republike Srpske je Tužilaštvu BiH podnijeo Izvještaj o počinjenom krivičnom djelu Ratnog zločina protiv više lica: generala Seada Delića (komandant Drugog korpusa AR BiH), generala Sakiba Mahmuljina (komandant Trećeg korpusa ARBiH), Faila Hasanagića (komandant 35. divizije AR BiH), Halila Brzine (komandant Sedme muslimanske brigade), Refika Lende (komandant operativne grupe Bosna Zavidovići-Žepče), Fuada Zilkića (komandant 328. brigade AR BiH), Abu Malija (pravo ime – Abdel Kadeer Mokhtari, komandant Odreda el Mudžahedin), Aimana Avada (glavni bezbjednjak i obavještajac Odreda el Mudžahedin) te Abu Hamza (Imad al Husin, član komande Odreda el Mudžahedin – vođa mudžahedinske zajednice u Bočinji).
U evidenciji Tužilaštva BiH, po nalogu iz Haškog tribunala, predmet Sakib Mahmuljin i drugi zaveden je od 2012. godine pod pravnom kvalifikacijom “Ratni zločin genocid”, a danas se vodi pred sudom BiH, polujavno i traljavo.
Svi masovni zločini na Ozrenu počinjeni od strane islamskih fanatika, mudžahedina i terorista već u Haškom tribunalu su uglavnom rasvjetljeni i dokazani, u sudskim procesima koje je Tužilaštvo vodilo protiv komandanta Armije RBiH generala Rasima Delića, načelnika Generalštaba generala Hadžihasanović Envera i komandanta Sedme muslimanske brigade pukovnika Amira Kubure.
Presuda Hadžihasanović-Kubura je na 760 strana detaljno objasnila mnoge zločine u Srednjoj Bosni, navela imena ubijenih u raznim kampovima i logorima, bavila se Zenicom i logorom u Kazneno-popravnom domu, logorom u Muzičkoj gimnaziji, mučenjima i ubijanjima civila srpske i hrvatske nacionalnosti. Istovremeno, ova presuda detaljno je opisala nastanak i djelovanje Trećeg korpusa, razmatrajući ulogu svih brigada ovog korpusa a posebno njihovu vezu sa mudžahedinima. Iako se i u analizi Trećeg korpusa bavio Odredom el Mudžahedin, Haški tribunal je posebno, u ovoj presudi na 138 strana (od str. 124 do 262) analizirao sve dokaze vezane za mudžahedine od njihovog dolaska u BiH, paravojnog djelovanja do organizovanja u jedinice Trećeg korpusa, njihovih vojnih baza i posebno njihovih zločina, načina njihovog izvršenja, vjerskoj motivaciji i brutalnosti.
Mudžahedinskim bazama sud posvećuje posebnu pažnju i njima se bavi na desetak stranica presude. Posebno se ističu: 1) Baza u Poljanicama, 2) Baza u Orašcu, 3) Grad Travnik, 4) Grad Zenica, 5) Arnauti, 6) Bijelo Bučje, 7) Ravno Rostovo.
U ova dva predmeta dokazano je ubistvo 92 lica a razmatrano je ubijanje 187 vojnika i civila te 132 nestala lica, silovanje tri žene, mučenja i zlostavljanja u Muzičkoj školi u Zenici, u Podbrežju objekat „Vatrostalna“, u Kazneno-popravnom domu Zenica, u Tešnju u Osnovnoj školi “Јablanica”, u Orašcu – te brutalna odsijecanja glava ratnim zarobljenicima na Ozrenu i Srednjoj Bosni.
O tome su u Hagu svjedočili dr Branko Šikanić, Srbin iz Prnjavora koji je prošao pakao mudžahedinskog logora te jedan Hrvat, Luka Babić, uz svjedočenja bezbjednjaka, analitičara i oficira Bošnjaka, od kojih su posebno bitni: Izet Karahasanović, Zakir Alispahić, Salih Spahić, Ferid Buljubašić, Mesud Šadinlija, Sead Žerić, Muhamed Omerašević, Fadil Alihodžić, Džemal Vučković… i drugi.
Njihova svjedočenja i hiljade stranica dokaza i dokumenata o tim zločinima su tragična potvrda da u Bosni i Hercegovini ne postoji pravosudni sistem, da nema zakona ni morala, da Sud i Tužilaštvo BiH ne kažnjavaju zločince i ekstremiste niti rasvijetljavaju njihove zločine – nego su tu, po nalogu zapadnih službi, da kažnjavaju Srbe i ispisuju stranice lažne istorije proteklog rata.
Važno je pomenuti da su ritualna klanja zarobljenih civila i vojnika, masovni zločini Odreda el Mudžahedin počinjeni na području djelovanja i odgovornosti Centra Službi bezbjednosti Zenica, tokom 1994. i 1995. godine, u vrijeme kada je Centrom upravljao Šefik Džaferović. Iako zločini i ritualna odsijecanja glava danas izazivaju zgražavanje i strah cijelog svijeta jer predstavljaju jedinstveni način djelovanja Islamske države i Al Kaide, Šefik Džaferović nikada nije pozvan na odgovornost.
U javnosti Federacije BiH ova tema se uglavnom izbjegava dok u javnosti Republike Srpske pojedine političke stranke (stranke Saveza za promijene) vrlo često iznose dilemu koliko je Džaferović o tome uopšte znao, da li je mogao uraditi bilo šta i koliko je zaista odgovoran te da će se to utvrditi “nekada u nekom sudskom procesu”. Istina je, međutim, da tog procesa i neće biti ako se nastavi ovakav blagi odnos pojedinih medija i pojedinih političkih stranaka prema ratnim zločinima mudžahedina.
Nužno je ponovo naglasiti: Šefik Džaferović je najveći krivac što su se ti zločini uopšte desili i najveći krivac što su ostali nekažnjeni.
Šefik Džaferović je rukovodeći Centrom Službi bezbjednosti u Zenici u svakom trenutku znao šta se dešava u Odredu el Mudžahedin. Objekat u kome su se nalazili mudžahedini Sektor Državne bezbjednosti CSB Zenica vodio je pod operativnim imenom “Kinšasa” još od početka 1993. godine.
U “sintezi Službenih dokumenata i operativnih mjera”, CSB Zenica od 21.04.1995. godine, koji pokriva 1994. godinu, Odred el Mudžahedin se povezuje sa uvozom velikih količina oružija, sa vezama i kontaktima prema stranim obavještajnim službama, sa kontraobavještajnom zaštitom koju za njih provodi Aiman Avad, sa vezama i kontaktima sa radikalnim islamističkim grupama u Pakistanu, Egiptu, Saudijskoj Arabiji te sa štampanjem radikalne vjerske literature koja odstupa od shvatanja i prakticiranja islama među bosanskim muslimanima!
Pod kišobranom nekadašnjeg načelnika CSB Zenica Šefika Džaferovića i komandanta Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Sakiba Mahmuljina ritualna klanja Srba na vozućkom i ozrenskom ratištu bila su pravilo
U “sintezi službenih dokumenata Sektora državne bezbjednosti, CSB Zenica, od 22. aprila 1995. godine, navedeno je sljedeće:
“Analizirajući do sada sačinjenu dokumentaciju sa objekta “Kinšasa” došlo se do određenih bezbjednosno interesantnih saznanja koja ukazuju na veze jedinice “el Mudžahid” sa počiniocima nekih terorističkih akata. Terorističke aktivnosti odnose se uglavnom na kidnapovanje i ubistvo engleskih humanitaraca Pola Godala, ranjavanje Sajmona Kinga i Dejvida Kurta, zatim ubistvo jednog egipatskog generala, otmicu Živka Totića, oficira HVO te otmice pripadnika jedinice “el Mudžahid” iz Zeničke bolnice odnosno Kazneno Popravnog Doma Zenica”!
Već 27. aprila 1995 godine Šefik Džaferović u ime Centra Službi bezbjednosti potpisuje dokument pod nazivom “Presjek obrađenih predmeta” koji ukazuju na terorističku djelatnost!
Istina je da pojam terorizam i teroristička aktivnost u Bosni i Hercegovini nikada niko nije upotrebio kao definiciju aktivnosti Odreda do 2001. godine i Јedanaestog septembra – a da je Džaferović već tada imao sve informacije o djelima terorističke prirode i da danas on i njegova stranka i dalje štite teroriste i eksplicitno i prikriveno – a u suštini i 1994. godine su znali da su ova lica izvori terorističke pretnje i nosioci terorističkih aktivnosti.
Nadzor koji je CSB Zenica imao nad Odredom el Mudžahedin u maju se proširio na zajedničku operativnu akciju Vojne bezbjednosti i CSB Zenica -Sektor državne bezbjednosti. Ta operativna akcija nazvana je “Vranduk” i pokrenuta je 12. maja 1995. godine a značila je potpuni operativno-tehnički i svaki drugi nadzor nad cijelim Odredom, a posebno nad komandom Odreda (Operativna akcija “Vezir”), komandantom Odreda Abu Maalijem (Operativna akcija “Vazal”), glavnog obavještajca i bezbjednjaka Aiman Avada (Operativna akcija “Derviš”) i na kraju svih pripadnika Odreda, svih njihovih veza i kontakata, od strane vojno-bezbjenosnih i policijskih organa – Uprave vojne bezbjednosti Trećeg Korpusa i Sektora državne bezbjednosti u CSB Zenica.
Cjelokupan sistem Operativnog obuhvata “Vranduk” odobrili su komandant Armije RBiH General Rasim Delić i ministar unutrašnjih poslova RBiH Bakir Alispahić, a plan i realizaciju vodili su pomoćnik Šefika Džaferovića, načelnik Sektora Državne bezbjednosti u CSB Zenica Fevzija Babić i načelnik Vojne bezbjednosti Trećeg korpusa pukovnik Ekrem Alihodža.
Cilj ove akcije (kako piše u Planu realizacije OA Vranduk) bio je:
“Preduzimanje mjera i radnji na dokumentovanju i presjecanju subverzivne i druge protiv-ustavne i protiv-zakonske djelatnosti jednog broja pripadnika Odreda “el Mudžahedin” i njihovih veza”.
Već 13. maja 1995. godine načelnik Uprave bezbjednosti u Generalštabu Armije BiH general Јusuf Јašarević, “… u cilju praćenja, dokumentovanja i presjecanja obaviještajne djelatnosti, kao i rasvjetljavanja svih aktivnosti pripadnika Odreda “el Mudžahedin” a na osnovu tačke 10. i 23. Pravila za rad Službe vojne bezbjednosti predlaže a komandant Armije RBiH Rasim Delić odobrava, naredbu o provođenju sljedećih operativnih mjera: tajno slušanje i snimanje (TSS), tajno praćenje i osmatranje (TPiO), tajni pretres (TP), tajna kontrola poštanskih pošiljki (TKPP).
Operativna akcija “Vranduk” vođena je sve do kraja rata i obezbjeđivala je punu informisanost Centra Službi bezbjednosti Zenica i Komande Trećeg korpusa o svakom trenutnom kretanju i aktivnosti bilo kog pripadnika Odreda „el Mudžahedin“ a posebno Komande tog odreda.
Šefik Džaferović i Sakib Mahmuljin su imali informaciju o zarobljavanju 53 civila i vojnika Vojske Republike Srpske i poslali su vojnog policajca Izeta Karahasanovića da obiđe zarobljenike u Kestenu kao što su bili informisani i o zarobljavanju 11 vojnika Lake Prnjavorske brigade od vojnog bezbjednjaka Zakira Alispahića, zv. “Dugi”, kao i bezbjednjaka iz Analitičkog odjela Uprave za bezbjednost Trećeg korpusa Saliha Spahića. Iako su znali sve o njihovom zarobljavanju istog trenutka kada se zarobljavanje desilo – oni su dozvolili da zarobljenici puna tri mjeseca, od 11. septembra 1995. do 14. decembra, budu ritualno ubijani, mučeni i masakrirani, na način kako to danas svojim zarobljenicima rade Islamska država i Al Kaida.
Ipak, ni Džaferović ni Mahmuljin nisu uradili ništa u septembru za vrijeme i poslije Operacije “Farz 1995” i zločina počinjenih u Vozućoj i na Ozrenu a operaciju praćenja i nadzora nad Aimanom Avadom (OA “Derviš”) okončali su 31.01.1996. godine sa obrazloženjem da je taj dan napustio zemlju i otišao, mada je Avad i danas tu, u Zenici.
Džaferović je o svakom zločinu bio informisan u trenutku planiranja a posebno u toku izvršenja. Bio je dužan sprečiti izvršenja zločina ali nije. Znao je ko su izvršioci zločina i nije poduzeo nijednu mjeru kažnjavanja zločina nad srpskim narodom na Ozrenu. Bio je upoznat i sa načinom na koji su ovi zločini vršeni ritualnom sječom glava, i znao je za mučenja koja su prethodila ovim ubistvima.
Znao je za primarne grobnice ubijenih civila i vojnika srpske nacionalnosti i znao je za premještanje grobnica – niti ih je sprečio niti ih je kaznio. Žalosno je voditi razgovor o minimumu političke odgovornosti čovjeka koji je u stvari bio svjedok i saučesnik ovih strašnih zločina i koji je učinio sve da posljedice ovih nedjela i njihovi akteri danas postanu pretnja evropskom miru i bezbjednosti.
Za taj stepen bezbjednosne prijetnje danas, najveću odgovornost snosi Šefik Džaferović ali i jedina ličnost koja je mogla narediti Rasimu Deliću i njegovim generalima da prešute zločine i da završe sa Operacijom “Vranduk” a da saznanja iz te akcije i svu dokumentaciju unište. Riječ je naravno o Aliji Izetbegoviću i odgovornosti njega lično, njegove stranke SDA te političkih i bioloških nasljednika, zbog zataškavanja tih zločina i skretanje Bošnjaka sa puta evropskog islama na put radikalizma, ekstremizma i terorizma!
Bosna i Hercegovina ni kao prostor niti država nema budućnosti ako se u njene najvažnije institucije vlasti biraju uporno, u ime SDA, ovakvi kadrovi kao što je Šefik Džaferović, natovareni velikim teretom ratne prljavštine i ratnih zločina.
